Met een stralend zonnetje begon ons 'weekend' in Duhok. Met Hassan (de chauffeur met twinkelende pretoogjes), Niwar (de super geïnteresseerde tolk) en Amira (de bevlogen directeur van de school in Duhok) hebben we (Marieke, Julia en Dian) een bijzonder plezierige dag gehad. Ze namen ons mee naar Amedy, een stadje wat ligt op een verhoging tussen de bergen. Onderweg zagen we prachtige landschappen en kwamen we door typisch Koerdische dorpjes. Hartverwarmend is het om te ervaren hoe ze elke minuut van ons verblijf hier, het naar onze zin willen maken: b.v. voor we vertrokken moesten er nog inkopen gedaan worden, omdat we onderweg wat te eten zouden hebben en meteen daarna stopten we en kregen we een uitgebreide lunch. Niets is teveel.

In het stadje hebben we een wandeling gemaakt, en hebben we verschillende winkeltjes bekeken. De streek rond Amedy is bekend om de productie van 'tahin' (een sesamzaadsausje, waar je je brood in kan dopen). Zo zijn we naar een eenmansfabriekje geweest, waar ze op een ambachtelijke manier met behulp van een waterrad en een molensteen dit sesamzaad malen tot tahin. Prachtig om te zien. Het was even zoeken naar 'het fabriekje' waarbij we belandden in een forse steile afdaling. Op de terugweg bleek dat het erg stijl was, want onze bus kon, met ons erin de helling niet op. Dus allemaal uitstappen en Hassan in zijn eentje naar boven! Op de terugweg naar Duhok, zijn we bij de familie van Amira, op bezoek geweest. We vonden het fijn om daar te zijn, omdat de vader van Amira, die we uitgebreid gesproken hadden in april, plotseling was overleden. Op deze manier konden we de moeder van Amira, en haar familie onze steun betuigen en natuurlijk stond hier ook weer een tafel vol met lekkers klaar! Na dit bezoek kwamen we 's avonds voldaan aan in Duhok en sloten we de dag af met een glaasje wijn.

Op zaterdag begon onze werkweek weer, na 'het weekend'. De training met de leerkrachten, gegeven in de keuken van de school, stond in teken van lesvoorbereiding. De leerkrachten kregen de opdracht, nadat ze de les die ze de volgende dag zouden moeten geven, gelezen hadden, om in twee zinnen de bedoeling van de les aan te geven. Koerdische mensen hebben veel woorden nodig om dingen uit te leggen, dus dit was een erg moeilijke opdracht: to the point zijn. Immers pas als je weet wat de bedoeling is van je les, kun je na gaan denken hoe je dit nu voor dove kinderen begrijpelijk gaat maken. Het bleek dat de boeken die de leerkrachten hebben voor de 7^de en 8^ste klas (eigenlijk voortgezet onderwijs) veel te moeilijk zijn voor de dove kinderen hier(b.v. onderwerpen als algebra en fotosynthese). Een heel dilemma, wat doe je daar als school mee.....???? We (Julia en Dian) hebben teruggekoppeld dat ze daar als school samen een oplossing voor moeten bedenken. De dag met de leerkrachten is afgesloten met het tonen van allerlei materiaal wat we in Nederland gebruiken om b.v. breuken en procenten visueel te maken. Morgen gaan de leerkrachten zelf aan de slag met het maken van materiaal.

Ook de social workers mochten weer aan de bak vandaag. De ouders van een aantal dove kinderen zouden komen om een gesprek te voeren met mij (Marieke) en de social workers. Het doel van deze bijeenkomst was om social workers te laten zien hoe een oudergesprek gevoerd kan worden en wat voor vragen er gesteld kunnen worden. Ouders waren in eerste instantie open over de doofheid van hun kinderen en hoe het voor hen was om te horen dat hun kind doof bleek te zijn. Maar daarnaast werd gedurende het gesprek duidelijk dat men hier niet gewend is alles te bespreken met elkaar en vormt schaamte en acceptatie een grote belemmering. In de middag was het goed om de ochtend met de social workers te evalueren. Ze gaven aan dat het leerzaam voor ze was om te zien dat een echt gesprek het beste gevoerd kan worden zonder pen en papier op schoot. Doorvragen en luisteren waren duidelijk sleutelwoorden in deze evaluatie. Al met al een vruchtbare en leerzame dag voor zowel mij, als voor de social workers!