De finale is gespeeld... er zijn geen verliezers, alleen maar winnaars. Het veld was hard, maar de spelers gemotiveerd en doelgericht. Is er gescoord? Jazeker. Of er nog eens samen wordt gespeeld? ‘In Shallah' zeggen de mensen hier. ‘Zo God het wil'...

De trainingen in Duhok en Suliamanyia zijn gisteren en eergisteren afgesloten. ‘Het was de beste training ooit!' zeiden de leerkrachten op beide locaties. De training was, in tegenstelling tot eerdere keren, meer gericht op de praktijk. Het blijft lastig goed te varen op dat wat de leerkrachten willen weten; enerzijds wil je een stuk theorie meegeven, anderzijds wil je ook dat leerkrachten zelf veel ervaren...als kinderen. Het vinden van een goede balans tussen theorie en praktijk, ergens is dat dus aardig gelukt! Terugkijkend verliepen de trainingen in Erbil, Duhok en Suliamanyia verschillend. De doelen waren wel min of meer hetzelfde, de wegen anders... Dat wil niet zeggen dat het altijd geplaveide paden waren, hier en daar zijn nog flinke hobbels genomen tijdens de training.

Gisterenochtend vol goede moed eerst naar het kantoor van de immigratie om een visumverlenging te regelen. Na een wandeling die langer duurde dan verwacht (‘het kantoor staat hier om de hoek', ‘het is vlakbij, nog 5 minuten lopen', nee, hier verderop moet u zijn') kwamen wij (Lidy, Marieke, Arwin en Ellen , met als gidsen Saman en Soza) dan eindelijk bij het gebouw aan. Even een stempel halen is er hier niet bij. Vele balies in verschillende ruimtes, wachtrijen, lopen van de ene balie (foto, vingerafdruk) naar de andere. En pardon? Wat zien wij daar? ‘Lab 1' staat er boven een van de vele deuren in de lange gang. Het blijkt dat er bij iedereen bloed moet worden afgenomen voor een aidstest... ‘Dat gaan wij niet doen hoor ' ‘Ik weiger, we gaan toch over twee dagen het land uit!' ‘Dian hoefde dit toch ook niet te doen in Duhok? 'Tegenstribbelend komen wij aan bij een balie. De medewerker maakt hier het zoveelste papier in orde voor de bloedafname. ‘En dat is dan 40.000 Dinar mevrouw'. Dat kan toch niet waar zijn? Wij geven bloed en we moeten er nog voor betalen ook!' Nu ja, je begrijpt wij waren in alle staten. Weigeren kon niet, het enige wat wij konden doen is eisen dat de streng kijkende laborante nieuwe handschoenen aan doet en onder toeziend oogschone naalden uit de verpakking haalde. Potverdorie, prikt ze nog mis ook!:-( (Ellen)

Twee uur later liepen wij met watjes op de armen vastgeplakt de deur uit.. Met een brief (is een soort garantiebewijs waarbij wij de komende twee jaar ons niet meer hoeven te laten testen op aids voor een visum) en een stempel! Hoera, wij mogen nog twee dagen langer blijven in het land van de zon!

Vandaag zijn wij gezamenlijk naar Halabjah gegaan. Dian, Hassan en Niwar zijn gisteren aangekomen vanuit Duhok en gingen ook mee. Het was een indrukwekkende ervaring. 16 Maart 1988, de eerste dag van de gifgasaanval door het Iraakse leger van Saddam Hoessein op het stadje Halabjah. Duizenden onschuldige mensen zijn in een klap omgekomen. Lopend door de straten, schuilend in kelders, vluchtend naar Iran.. . waar je op dat moment ook was, ontkomen aan deze genocide was bijna onmogelijk. Gelukkig zijn er enkele overlevenden en met twee van hen hebben wij vandaag gesproken. ‘Vertel het door'. 'Laat mensen horen wat ons overkomen is'. Nu bij deze..‘MAY PEACE PREVAIL ON EARTH'

Bedrukt, maar dankbaar dat we daar geweest zijn, reden we terug naar Sulemania, waar we met Niwar en Hassan nog uitgebreid gewinkeld hebben, zodat ze met cadeautjes voor hun familie naar huis konden gaan.

Bij deze willen we het weblog afsluiten onder dankzegging aan allen, die ons zo gastvrij hebben ontvangen en die de dove kinderen hier in dit land een betere toekomst willen geven. Ook dank aan alle reactie op onze verhalen uit Nederland!!!! Ser tsau.